Και έφρασε η στιγμή που ο αριστερός θίασος, ανέλαβε την διακυβέρνηση του τόπου. Ανέλαβαν και κατάφεραν να αυτοεξευτελιστούν σε χρόνο ρεκόρ. Από αντιμνημονιακοί έγιναν μνημονιακοί, από αντιευρωπαϊστές έγιναν τα τσιράκια της Μέρκελ και από αντιαμερικάνοι βρέθηκαν να παρακαλούν τον αμερικανό πρόεδρο! Και ποιον Πρόεδρο; Τον λάθος Πρόεδρο, αφού και στην πρόβλεψη για το ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ τα έκαναν μαντάρα!
Θέλω όμως να είμαι απολύτως ειλικρινής. Δεν μου καίγεται καρφί για την γελοιοποίηση της Αριστεράς. Το παραδέχομαι ότι το ευχαριστιέμαι κιόλας. Είναι απολαυστικό να βλέπεις τα συντρόφια να υποδέχονται με αμερικάνικα σημαιάκια στο χέρι τον πρόεδρο Ομπάμα στο αεροδρόμιο, γλύφοντας εκεί που μέχρι εχθές έφτυναν! Η κυβέρνηση Τσίπρα, κατάφερε πείσει και τον τελευταίο (μη διορισμένο) Έλληνα, για το τι σημαίνει αριστερά: Κωλοτούμπες, ψέματα, βία και γελοιότητες.
Το γέλιο όμως τελειώνει όταν σκέφτομαι την δραματική πλευρά της ιστορίας. Χιλιάδες αστυνομικοί, παρατάσσονταν τις ημέρες που η αριστερά έβγαζε τα αντιαμερικανικά της κόμπλεξ, για να προφυλάξουν την ζωή και την περιουσία των πολιτών. Πολλοί από αυτούς κατέληγαν τραυματισμένοι, στα νοσοκομεία. Σκέφτομαι τα εγκαύματα, τα σπασμένα πόδια και χέρια των αστυνομικών, ήταν απλά και μόνο για να κάνει το κέφι της η Αριστερά.
Σκέφτομαι την γυναίκα του αστυνομικού, που έφευγε για υπηρεσία στις πορείες και αγωνιούσε για το αν θα γυρίσει ο άντρας το βράδυ στο σπίτι ή αν θα δεχόταν τηλεφώνημα από τον διοικητή του, που θα έλεγε ότι ο σύζυγος της είναι τραυματισμένος στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο. Σκέφτομαι τα παιδιά του αστυνομικού που προσεύχονταν να προστατέψει η Παναγιά τον πατέρα τους. Σκέφτομαι την μάνα του, έξω από το χειρουργείο, να περιμένει να μάθει αν ο λεβέντης της θα επιστρέψει ξανά αρτιμελής στην αγκαλιά της… Το παλικάρι της που το μεγάλωσε με κόπο, με προσωπικές θυσίες και ιδρώτα.