Για τέταρτη φορά μετα απο αναβολές η σύζυγος και τα δυο παιδιά του φαρμακοποιού Βασίλη Φλώρου αντιμέτωποι με το δολοφόνο του, Παύλο Ιωαννιδη στο Εφετείο Αθηνών
Η κορη του φαρμακοποιού Βασίλη Φλώρου, Μαρία Φλώρου σε ανάρτηση της εκφράζει την έντονη ψυχολογική φορτηση που της προκαλούν οι συνεχιζόμενες αναβολές .
«Έλεος! Τρεις Μήνες μπαινοβγαίνουμε στις δικαστικές αίθουσες για το Εφετείο, για τη δολοφονία του πατέρα μου και ακόμα δεν έχει τελειωμό.
Άλλη μία μέρα που όπως πήγαμε στο δικαστήριο έτσι γυρίσαμε. Άπραγοι δηλαδή .Έχουμε απο τέλη Σεπτέμβρη που ξεκίνησε το Εφετείο. Ένα Εφετείο που ζήτησε ο δολοφόνος για να ζητήσει να μειώσει την ποινή της ισόβιας κάθειρξης που του είχε επιβληθεί πρωτοδίκως. Ένα Εφετείο που επί πέντε χρόνια έπαιρνε αναβολή που ζητούσε ο φονιάς. Και θα πει ο κοινός νους, η κοινή λογική. Μα αυτός ζήτησε εφετείο; Γιατί τότε ζητούσε αναβολές; Και θα απαντήσω εγώ, για να έρθει στο εφετείο και να πει, δείτε τι καλός φυλακισμένος ήμουν έξι χρόνια στη φυλακή και να ζητήσει ελαφρυντικό.
Όσοι σαν εμάς, που δυστυχώς έχουν χάσει δικούς τους ανθρώπους από φονιάδες, καταλαβαίνουν για τι μιλάω. Γιατί είναι όλοι σαν να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Μιλάω για αυτή την αγανάκτηση και την ανημπόρια που νιώθεις, μπροστά στο σύστημα. Το οποίο σύστημα με τον τρόπο που διεξάγονται οι δικές, το μόνο που καταφέρνει είναι να σε αποστραγγίζει σε συναισθηματικό επίπεδο και σε πολλά άλλα. Σε εξουθενώνει. Είναι όλα μάταια. Και τα ισόβια που ακούς, σου δίνουν μια μικρή στιγμιαία ικανοποίηση, γιατί η αλήθεια έρχεται μετά να σε ταρακουνήσει. Να σου πει ότι όλοι φονιάδες, κάποια μέρα θα βγουν και δυστυχώς στο μεσοδιάστημα, η πλευρά του θύματος πάντα θα παιδεύεται.
Ακούω κάθε μέρα, αποσβολωμένη για τα όσα άσχημα συμβαίνουν. Για την κατάντια της κοινωνίας μας. Για την κατάντια, στην οποία έχει οδηγήσει, κατά την ταπεινή μου άποψη, η ατιμωρησία που επικρατεί.
Όταν ο φονιάς, ο βιαστής, ο παιδόφιλος και κάθε λογής εγκληματίας κάθεται στη φυλακή μόνο κάποια χρόνια και τα ισόβια είναι απλά για να μαλακώνουν την σκληρή αλήθεια στα αυτιά μας, τότε ο καθένας νιώθει ότι μπορεί να κάνει το πιο φρικαλέο έγκλημα. Γιατί, τι έγινε μωρέ; Θα με πιάσουν, θα το παίξω τρελός, θα πληρώσω ψυχιάτρους, αν δεν πιάσει αυτό, πρόσχηματικά θα κάνω τον καλό για να μου δώςουν κανένα ελαφρυντικό και σε λίγα χρόνια θα είμαι πάλι έξω. Να κάνω τα ίδια, να εγκληματώ.
Γιατί στο μεταξύ, κανεις δεν έχει δει το πρόσωπό μου (απαγορεύεται στα ΜΜΕ) , έχω όλα τα δικαιώματα και περισσότερα από την οικογένεια του θύματος. Και τελικά ο αλώβητος μένει ο εγκληματίας.
Δυστυχώς, έτσι είναι τα πράγματα και θα μπορούσα να γράφω για ώρες. Είναι αλήθειες που όσοι έχουμε αναγκαστεί να περάσουμε τις πόρτες του δικαστηρίου, γνωρίζουμε.
Ας ενωθούν κάποια στιγμή οι φωνές όλων μας, ας γίνει πάλι ζωή μας ασφαλής. Όλοι εμείς που φωνάζουμε για τα ισόβια, για να είναι ισόβια, ίσως να καταντάνε γραφικοί και ορισμένες φορές. Αλλά και εγώ, πριν τις 8 Σεπτέμβρη 2018 δεν θα πίστευα ποτέ ότι θα γράφω και θα αντιμετωπίζω όλα αυτά που έχουν συμβεί στην οικογένειά μου.
Παρόλαυτα τίποτα και κανείς δεν θα σταθεί εμπόδιο στο να παλεύουμε για την δικαιοσύνη, την ηθική δικαίωση για την ψυχή του πατέρα μου και για μια καλύτερη κοινωνία».